با وقوع آتش سوزی، باغ فرزانه هم به خاطرات پیوست

قطعا این باغ هم به طور اتفاقی آتش گرفته ! مثل باغ های قصرالدشت . من قول میدم باور کنم .

شهرداری که فقط وعده میده و ساخت برجی هم اگر باشه تا ۱۰ سال طول میکشه .
پس حیف اون درختهای زیبا بود که با کمی درایت میتونست فضای سبز دلنوازی برای شهروندان باشه.

شیراز ۱۴۰۰ جان یه زمانی از پروژه های شیراز هم خبر میذاشتین…
الآن یه جوریه انگار تو شیراز هیچ ساخت و ساز جدیدی نیست و همه چی در حال تخریبه… لطفا بینابین این همه خبر بد یه خبر خوبم بذار ما اعتماد به نفس از دست دادمون برگرده!!! من جدیدا از مسافرت اهواز برگشتم و احساس میکنم حتی اهواز هم در فضای سبز و توسعه شهری وزیبا سازی از شیراز جلو تره.

و باز هم این جمله ی تکراری..”شهر من مرد”.

دوستان این باغ چند سال است اصلا ابیاری نمی شد و کاملا مشخص است که آتش سوزی به عمد و در دنباله خشکاندن این باغ انجام شده
من مسیرم همیشه از جلوی این باغ بوده و هست و همیشه این باغ نسیم خنک و دل انگیزی رو در اون منطقه شلوغ و پرترافیک شهر به آدم های گذری از جوار خودش با سخاوت تمام هدیه می داد . من متاسف شدم وقتی امروز این وضعیت باغ نمیه خشک و پر خاطره رو دیدم
من نمی دونم چرا شهرداری اینقدر در رسیدن به فضای شبز شهری احمال و سستی میکنه
بابا شیرازه نه یه دهات و ….
یکم دلتون تو رو بخدا برای این شهر و آدم هاش بسوزه

باغهای واقع در خیابان قدوسی ، فرهنگ شهر و قصردشت نیز اول خشک می شود و بعد گود برداری می شود و در نهایت …..
نفس کار ساخت عمارت به جای باغ آنقدر من را آزرده نمی کند که احمق فرض کردن ما می کند

یادمه اون دوران نوجوانی که می رفتم کانون زبان، شب ها موقع برگشت پیاده از فلسطین میومدم توی بلوار زند و از اون جا پیاده می رفتم تا ایستگاه اتوبوسهای نمازی که از اونجا برم خونه.
از کنار این باغ که رد می شدم مخصوصا شب های زمستون یه هوای خیلی مطلوب خنک از این باغ تموم خستگیمو تبدیل می کرد به یه حس قشنگ حس قشنگی که نمیدونم به خاطر عطر خاطرات قشنگ باغ های شیراز قدیم بود یا ترکیب سنت در مدرنیسمی که اون روزها نمازی و ملاصدرا نمادهاش شده بودن، ولی به هر حال یه بخش قابل ملاحظه از خاطرات خوش دوران نوجوانی و جوانیم رو مدیون اون حس قشنگ در کنار هوای دلانگیز اون پیاده رو کنار باغ می دونم.
هنوزم با وجودی که دیگه شیراز زندگی نمی کنم هر از چند سالی که به شیراز میام به یاد اون نوستالژی پرخاطره حتما این تجربه رو دوباره تکرار می کنم.
اماحالا، حالا دیگه نمیدونم باید به خاطر خودم ناراحت باشم که این حس قشنگو دیگه تجربه نمی کنم یا به خاطر فرصت از دست رفته ی کودکانی که می تونستن این تجربه رو مثل من درک کنن اما به خاطر طمع یه عده که برا خودشون فرمانروایی می کنن توی این آشفته بازار بی حساب و کتاب دیگه این فرصتو نخواهند داشت.
به هر حال شیراز رو همین چیزاش قشنگ می کرد، اگه این چیزای قشنگ دیگه نباشند دیگه شیراز قشنگی هم ….

جنگ زرگری!
بالاخره یه طرف باید سر این زمینا پیروز شه! مثل اینکه فعلا ثروت و قدرت حرف اول رو میزنه!

چه بموقعم رسیدن

اینم اخر عاقبت روشن فکری ما شیرازیا متاسفم

متاسفم برای شهرم که مسعولین فقط به فکر جیب خود هستند!!!
یک روزی شیراز بزرگترین کلانشهر باغی کشور بود که دارن نابودش میکنن!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!