آرامگاه فراهخامنشی و اُستودانهای ساسانی نامدار به «تَنگ زندان» در منطقهٔ مَرودشت در بدترین شرایط نگهداری و حفاظتی جای گرفته و در گوشهای به حال خود رها شدهاند. درون آرامگاه فراهخامنشی (: پس از هخامنشی یا همروزگار اشکانی) که دارای ارزش بسیار فراوانی است انبوه زباله، نایلون و غیره ریخته شده و چهرهٔ زشت و ناخوشایندی را به جا گذاشته است. گُلسنگها نیز، در جایجای این یادگاریهای کهن ریشه دوانیده و شوَند (: باعث) پوسیده شدن و پدیداری (: ایجاد) شکاف و ترک در میان سنگهای این یادمانها شده و رَوند ویرانی آن را شتاب بیشتری بخشیده است.
به گزارش شیراز۱۴۰۰ و به نقل از اَمُرداد، درآغاز جادهٔ خاکی و نامناسب این بازمانده (: اثر)، انبوه زبالههای خانگی رها شده و بوی بد آن اندک بازدیدکننده و گردشگران را فراری میدهد. از دگرسو، بخشهایی از سنگهای اُستودانها درگذشته شکسته و سوراخهایی را به وجود آورده که با گذشت زمان و به آرامی، شکاف آنها بیشتر خواهد شد.
با همهٔ این رویدادها، این یادمان ارزشمند بدون شناسایی (: معرفی) و شناسنامه (: تابلو) در دل کوهی غریب افتاده و روزگارش ناخوش است. اما برخی از مدیران سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی میگویند، به شوَند نبود بودجهٔ کافی بهتر است این یادمانها ناشناس بمانند! پُرسمانی (: مسالهای) که با شعار دولت تازه و سخنان پِیاپی مدیران فرهنگی آن مبنی بر گسترش و پیشرفت (: رونق) گردشگری همخوانی نداشته و ناسازگار است.
درچند سال گذشته و در پِی رسیدگی نکردن و بیتوجهی نهادهای فرهنگی کشور به ویژه سازمان میراث فرهنگی به یادمانهای ملی، بیشتر بازماندههای (: آثار) تاریخی- فرهنگی ایران درخطر نابودی کامل جای گرفتهاند. از سویی دیگر، میراث فرهنگی که سرپرست (: متولی) اصلی این بازماندهها به شمار میآید، تنها به انگیزهٔ کمبود بودجه و نیروی کار دست بر روی دست گذاشته و این یادمانهای ارزشمند را به حال خود رها کرده است.
به باورکارشناسان و باستانشناسان این یادمان ملی از این روی ارزشمند است که دو دورهٔ تاریخی را درکنار خود جای داده که افزونبر میراث ملی و یادگار نیاکانی ما، برای شناخت این دورهها و تاثیرپذیری آنان از پیشینیان و یک دیگر و مطالعات باستانشناسی و پژوهشهای تاریخی در پیوند با روش و شیوهٔ درگورکردن (: تدفین) دارای ارج فراوانی است. همچنین یکی از این بازماندهها که آرامگاهی فراهخامنشی است وابسته (: متعلق) به خاندان بومیِ کمتر شناخته شدهای است که نزد باستانشناسان و پژوهشگران از ارزش بسیار بالایی برخوردار است. شناخت و آگاهیهای ما از این خاندان که با نام «پَرَتَرَکَه» آنان را میشناسیم آن چنان اندک و ناچیز است که پاس داشت و نگه داشت یادمانهای این گروه که تنها در استان پارس (: فارس) مرکزیت داشتهاند بسیار بایسته (: ضروری) است و جا دارد که مدیران و مسوولان فرهنگی به اینگونه چیزها توجه بیشتری داشته باشند.
به گفتهٔ باستانشناسان این دست یادمانها که روش در گور کردن را نشان میدهد بسیار مهم و ارزشمند است، زیرا هم پژوهشهای بسیار کمی بر روی آنان انجام شده و هم شناخت اندکی از آن در دسترس حتا باستانشناسان است و همین ارزش آن را دو چندان (: مضاعف) میکند.
از ویژگیهای این اُستودانها، وجود آراستههای (: تزیینات) تراشیده شده، نیم ستون و سنگنگارهٔ آن است. در دل این کوه، پنج اُستودان کَندهکاری شده که چهار تای آن وابسته به روزگار ساسانی و یکی وابسته به خاندان بومی پارس و فراهخامنشی است که بلند (: مرتفع)ترین آن شمارهٔ یک با بلندای (: ارتفاع) ۶ متر و شمارهٔ پنج نیز، دارای کمترین بلندا و دومتر و بیست سانتیمتر است. استودان شمارهٔ یک ستوندار و استودان شمارهٔ چهار از دید آراستهها از دیگر استودانها مهمتر است.
این یادمان باستانی پیشتر به وسیلهٔ «لویی واندِنبِرگ»، شناسایی و مطالعه شده و بدون تعیین حریم است.
این مجموعه با نام «استودان تنگ زندان» و با دیرینگی ساسانی با شمارهٔ ۱۳۳۳۸ در ۲۲ اَمُرداد ۱۳۸۴ خورشیدی در سیاههٔ یادمان ملی به ثبت رسیده است.
اَمُرداد/عکس:سیاوش آریا
فعلا جو یجوری شده که میراث فرهنگی بخواد جم بخوره میگن قصد محاربه با خدا و پیغمبر داشته. .. رسما یک سازمان بی مصرفی شده که فقط گذاشتنش که کسی شک نکنه…
وای بر ما ملت بی فرهنگ ایران و فارس حالا دولت کوتاهی میکنه و بی ریشست ما مردم که این همه ادعا داریم پس چرا این کار ها رو میکنیم واشغال میریزیم