بیش از ۷۶ سال از آغاز جنگ جهانی دوم با حمله‌ی آلمان به لهستان می‌گذرد، اما هنوز تمام حقایق در خصوص این منازعه‌ی جهانی بر همگان آشکار نشده است. متفقین و بالاخص، شوروی سابق، آمریکا و بریتانیا پس از شکست آلمان، وجب به وجب خاک آلمان را از سه جناح مورد بررسی قرار دادند که نتیجه‌ی آن جز بهت و حیرت از پیشرفت تکنولوژیک آلمان‌ها نبود. با ما همراه باشید تا نگاهی به تسلیحات پیشرفته‌ی آلمان‌ها که شانس حضور در میدان نبرد را نیافتند، داشته باشیم.
آتش جنگ جهانی دوم در اول سپتامبر ۱۹۳۹ با حمله‌ی آلمان‌ها به لهستان شعله ور شد. هیتلر با عقاید جاه طلبانه و بی رحمانه‌ی خود سعی داشت تا سلطه‌ی خود را در سراسر جهان گسترش دهد. هم اکنون ۷۶ سال از آغاز بزرگترین جنگ تاریخ بشر می‌گذرد؛ جنگی که طی آن ۱۰۰ میلیون نفر از ۳۰ کشور جهان بصورت مستقیم یا غیر مستقیم در آن درگیر بودند. فارغ از مسائل سیاسی و انسانی این جنگ بزرگ که به قیمت مرگ بیش از ۱۰ میلیون نفر و ویرانی اروپا تمام شد، بیراه نیست تا بخشی از پیشرفت دانش و مهندسی بشری را مرهون تلاش دانشمندان آلمانی بدانیم.
آلمان‌ها در برخی زمینه‌ها به اندازهای پیشرفت کرده بودند که محققان سایر کشورها در مورد آن هیچ حرفی برای گفتن نداشتند. یقینا زمینه‌ی تسلیحات و ساخت انواع سلاح‌های پیشرفته در این بین، بسیار پررنگ‌تر بوده است. پیشرفت ژرمن‌ها در حوزه‌ی صنابع موشکی و هوایی به اندازهای بود که متفقین پس از اشغال آلمان و کشف سایت‌های تحقیقاتی در این کشور، در برخی موارد حتی دانش کافی برای تشریح آنچه که با آن روبرو شده بودند را نداشتند؛ از جمله‌ی دستاوردهای صنعت ارتش نازی می‌توان به هواپیمای جت اشاره کرد. در خلال ورود به آلمان و کنکاش این کشور برای تاراج دانش فنی مهندسان آلمانی، شوروی از یک طرف و بریتانیا و آمریکا از طرف دیگر موفق به یافتن سایت‌های آزمایشی هواپیماهای جت شده بودند؛ اما هیچ یک از دو طرف این موضوع را با دیگری در میان نگذاشتند تا اینکه دو بلوک شرق و غرب در جنگ کره و تقابل با یکدیگر از دستیابی به فناوری موشک جت توسط یکدیگر آگاه شدند. حتی آمریکایی‌ها یکی از دانشمندان و نخبگان آلمانی در صنایع موشکی را با وجود جنایت‌های جنگی، به ناسا انتقال داده و از دانش وی برای پیشبرد پروژه‌ی آپولو استفاده کرد.
مجله‌ی تسلیحات جنگ جهانی دوم (Weapons of WW II) در یکی از شماره‌های اخیر خود به معرفی و تشریح برخی از سلاح‌های فوق پیشرفته‌ی ارتش آلمان پرداخته که در ادامه به بررسی شماری از آن‌ها خواهیم پرداخت.
بمب افکن رادارگریز Horten Ho 229 مجهز به موتورهای جت
بمب افکن رادارگریز Horten Ho 229 را باید شاهکار مهندسی آلمان‌ها خواند. این هواپیمای امروزی که با لقب اسلحه‌ی مخفی هیتلر نیز شناخته می‌شود، قابلیت حمل ۹۰۰ کیلو مهمات را داشته و می‌تواند در ارتفاع ۱۵ کیلومتری زمین با سرعت نزدیک به ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت پرواز کند.
بمب افکن Horten Ho 229 را با بهره‌گیری از موتورهای توئین توربوجت، دو توپ برای شلیک گلوله و راکت‌های R4M، باید اولین هواپیمای رادار گریز جهان خواند که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۴۴ با موفقیت انجام داده است.
براساس اطلاعات بر جای مانده از هرمان گورینگ، فرمانده‌ی نیروی هوایی ارتش نازی، ساخت این بمب افکن خارق‌العاده در آن زمان بیش از نیم میلیون مارک برای آلمان‌ها هزینه برداشته است. دو برادر با نام‌های رایمر و والتر هورتن توسعه‌ی این بمب افکن را بر عهده داشته‌اند.این بمب افکن با مشکلاتی دست به گریبان بود که امکان استفاده از آن را در میدان نبرد برای آلمان‌ها فراهم نمی‌کرد؛ اما سال‌ها بعد، مهندسان نورثروپ گرومان با الهام از این شاهکار مهندسی، بمب افکن رادارگریز B-2 را طراحی کردند.
موشک هدایت شونده‌ی Fritz X
موشک ۱.۵ تنی فریتس ایکس را باید پدر موشک‌های هوشمندی خواند که این روزها شاهد آن هستیم. فریتس ایکس با بهره‌گیری از یک دریافت کننده‌ی رادیویی و باله‌های هدایت شونده‌ای که ساز و کار پیچیده‌ای در طراحی آن‌ها به کار گرفته شده، امکان هدایت و اصابت دقیق به هدف را برای نازی‌ها به ارمغان آورده بود.
سیستم‌های ضد هوایی کنونی نیز یارای انهدام موشک Fritz X در این ارتفاع را ندارند. براساس اطلاعات ارائه شده توسط نیروی هوایی آمریکا، این موشک هوشمند قادر است تا ۷۱ سانتی متر در پوشش زرهی نفوذ کرده و از ارتفاع ۶۰۰۰ متری به سمت هدف رها شود. برای درک قدرت این موشک بهتر است بدانیم که سیستم‌های ضد هوایی کنونی نیز یارای انهدام موشک در این ارتفاع را ندارند.
پس از یک ماه از زمان توسعه‌ی این موشک، آلمان‌ها در سپتامبر ۱۹۴۳ یک رزم ناو را در ساردینیای ایتالیا با استفاده از این موشک منهدم کردند. البته ژرمن‌ها تا زمان طراحی هواپیمایی که قادر به حمل این موشک باشد، از آن بصورت محدودی استفاده می کردند.
حمل کننده‌ی تجهیزات کنترل از راه دور
ارتش آلمان در خلال جنگ جهانی راهکار مدرنی را برای انتقال مهمات و تجهیزات با سایز کوچک در پیش گرفته بود. متخصصان آلمانی برای کاهش تلفات نیروی انسانی در مناطق مشکوک به وجود مین وسایل نقلیه‌ی شبیه به تانک کنترل از راه دوری را برای توسعه داده بودند که در ابتدا مجهز به دو موتور الکتریکی بود؛ اما بعدها با موتور بنزینی جایگزین شدند.
گولیاث، برای حمل ۶۰ تا ۱۰۰ کیلوگرم مواد منفجره و تجهیزات از میان میدان‌های مین طراحی شده بود. ژرمن‌ها در خلال جنگ جهانی دوم بیش از ۷٫۰۰۰ دستگاه از این حمل کننده‌های کنترل از راه دور را توسعه دادند.
جنگنده‌ی مسراشمیت
در اواخر دهه‌‌ی ۱۹۳۰ میلادی متخصصان آلمانی در کمپانی مسراشمیت، در حال توسعه‌ی جنگنده‌ای با نام Me 163 Komet بودند که با بهره‌گیری از یک موتور جت قادر بود تا به سرعت ۱٫۱۰۰ کیلومتر در ساعت دست یابد. در آن زمان جنگنده‌ی آمریکایی موستانگ P-51 لقب سریع‌ترین هواپیما را با سرعت ۷۰۰ کیلومتر در ساعت در جناح متفقین در اختیار داشت که این اختلاف نشان دهنده‌ی شکاف تکنولوژیک موجود در دو جبهه بود.
آلمانی‌ها بیش از ۳۰۰ هواپیمای Komet را ساختند که از وجود دو مسلسل ۳۰ میلی متری بهره می‌برد. سرعت این جنگنده‌ها از طرفی مزیت و از سوی دیگر یک عیب به شمار می‌رفت. سرعت بالای Komet، این هواپیما را برای دشمن دست‌نیافتنی کرده بود؛ اما خلبانان آلمانی نیز به دلیل سرعت بالا قادر به انهدام هواپیماهای کند دشمن نبودند.
منبع: زومیت
ممنون مطلب جالبی بود