اجرای نصفه و نیمه پیاده روسازی بلوار زند، وضعیت نامناسبی به این معبر مهم شهری بخشیده است. به گزارش شیراز۱۴۰۰، درحالیکه منطقه یک شهرداری شیراز یکی از درآمدزا‌ترین مناطق شهری این کلانشهر محسوب می‌شود می‌توان آن را یکی از محروم‌ترین مناطق شهر در زمینه مبلمان شهری دانست به شکلی که بخشی از سنگفرشهای موجود در پیاده روها مربوط به ۲ یا ۳ دهه پیش است!
نکته قابل توجه در این میان عدم تحقق وعده فرج‌زاده شهردار سابق منطقه یک در بهسازی خیابان محدوده مرکزی شیراز تا پایان سال گذشته بود که هرچند نوسازی سنگفرش پیاده روها در خیابانهایی مانند باغشاه، ۲۰ متری، اردیبهشت، معدل و… انجام شد اما این اقدام نه تنها از کیفیت مناسب در اجرا برخوردار نبود و اکنون بخشی از کاشی‌ها شکسته شده، بلکه طولانی شدن روند اجرا باعث ایجاد دردسر بسیاری چه برای عابران و چه برای کاسبان و ساکنان این خیابان‌ها شد.
از سوی دیگر پس از اجرای سنگفرش، هیچگونه مبلمان شهری اعم از نیمکت، تلفن عمومی و… در این خیابان‌ها ایجاد نشد و بازهم شهرداری با «ماست مالیزه» کردن، طرح خود را به پایان رساند. عملکرد ضعیف شهردار منطقه یک در اجرای سنگفرش خیابان‌های محدوده مرکزی شهر که هنوز هم بخشی از آن شامل خیابان ملاصدرا و بلوار زند ناقص است این سووال را ایجاد می‌کند که بنابر کدام عملکرد درخشان وی به عنوان معاونت فنی و عمرانی شهرداری شیراز برگزیده شده است؟ (در آینده‌ای نزدیک به بحث مهم قحط الرجال بودن در شهرداری و چرخش مدیران خواهیم پرداخت).
در میان آشفته بازار بهسازی پیاده روهای محدوده منطقه یک شهرداری، اوج فاجعه در بلوار زند درحال وقوع است و به نظر مسوولان محترم محل عبور و مرور شهروندان را به دفتر نقاشی خود تبدیل کرده و هر بخش از آن را به شکل و طرحی متفاوت درآورده‌اند! عدم هماهنگی در اجرای یکسان و یکنواخت سنگفرش پیاده رو این سووال را در ذهن ایجاد می‌کند که چرا هیچ گونه طرح جامع و مدونی برای طراحی و شکل پیاده روهای شیراز وجود نداشته و هر قسمت از شهر و یا حتی یک خیابان و بلوار به یک شکل متفاوت بهسازی می‌شود.
تصاویری که در ادامه می‌آیند خود به بهترین شکل ممکن بیانگر وضعیت موجود هستند و البته جای هیچ توضیحی باقی نمی‌ماند مگر رنج مضاعف شیراز و شهروندان فهیم آن از مدیرانی که این شهر را عرصه تجربه آموزی خود کرده و اقدامات اینچنینی را مانند روستاهای کوچک با چاپ بنر و بروشور به رخ شهروندان می کشند!
سنگ فرش قدیمی مربوط به دهه ها قبل که هنوز در بخشی زیادی از پیاده رو بلوار زند وجود دارد
طرح متفاوت پیاده رو، حدفاصل میدان ستاد تا خیابان خیام
طرح متفاوت پیاده رو، حدفاصل میدان ستاد تا خیابان خیام
دو طرح متفاوت! شهرداری در هنگام ساخت بناهای جدید هیچ گونه طرحی برای هماهنگی سنگ فرش با طرحهای بهسازی آینده نداشته است!
نوع دیگری از سنگفرش بهسازی شده
نوع دیگری از سنگفرش به اصطلاح بهسازی شده
نوع دیگری از سنگفرش بهسازی شده
در بعضی جاها هم نرده های پیاده رو درست رو به روی خط کشی عابر پیاده هست و باید در اون قسمت برداشته شوند.
ممنون امین آقا..
جالبه از زمانی که فرج زاده معاون شده دیگه خبری از گزارش های ۱۵ روزه هم نیست!
سنگفرشها باید در همه جای شهر یک جور باشن. این کار باعث میشه شهر یک هویت متمایز پیدا کنه، هزینه ها هم پایین میان.
هیچ شهری در ایران پیاده رو هاش به پهنی شیراز نیست. اما کلا پیاده روهای شیراز خیلی به هم ریخته هستن. برخلاف دیگر کلانشهرها از جمله مشهد خیلی از پیاده روهای شیراز به جای سنگ فرش آسفالت شدن !! حتما به خاطر اینکه در شیراز ماشین ها تو پیاده رو پارک میشن شهرداری براشون آسفالت کرده که مشکل نداشته باشن!! ولی واقعا یه طرح و ایده ای در بحث زیباسازی پیاده روها نمی بینیم. باغچه ها به هم ریخته بدون فضای سبز.
اندکی صبر سحر نزدیک است
البته بهتر بود عنوان را مینوشتید ” یک شهر با پیاده روهای جورواجور ” بیشتر جاها همین مشکل وجود داره به خصوص بلوار صنایع
نویسنده عزیز،
به مطلب بسیار خوبی اشاره کردید، و به درست لازم است که پیاده رو ها از استاندارد یکسان برخوردار باشد علی الخصوص برای معلولین و افراد کم توان جسمی.
اما دو نکته رو با برداشتی اشتباه بیان کردید، اول سن کفپوش هاست،
نه تنها هیچ ایرادی ندارد که کفپوش خیابانی چند دهه عمر داشته باشد بلکه نشانه ای از کیفیت اجرا و قدمت بوده و باعث افتخار شهرداری است. (کاش همان زمان با طرحی جامع و همین کیفیت اجرا شده بود)
نکته دوم کم اهمیت تر و برشمردن “تلفن عمومی” به عنوان مبلمان شهری است! با پیشرفت تکنولوژی ارتباطی سیار، تقریبا اجرای تلفن عمومی منسوخ شده و تنها در اماکن عمومی خاص مانند فرودگاه، ترمینالهای مسافربری، بیمارستان ها و … شاید نیاز به اجرا داشته باشد.
البته کیوسک های مطبوعاتی هم می توانند محل برقراری تماس های اضطراری باشند.
بنی جان همونطور که در عکس میبینین وضعیت سنگفرشهای قدیمی چیزی نزدیک به فاجعست و چون شهرداری نوسازی نمیکنه دلیل بر کیفیت خوب اون نیست! تلفن عمومی هم هنوز در مبلمان شهری رایج هست و به دلیل پدافند غیرعامل از اون استفاده میشه و از الزامات هست.
منظور من سنگفرش فرسوده و خراب -چه نو و چه کهنه- نیست، بلکه استفاده از عنوان “قدیمی” به معنای خراب است. اینکه سنگفرشی ۳۰ سال سن داشته باشد به خودی خود مشکل محسوب نمی شود.
مطرح کردن بحث “پدافند غیر عامل” در مبلمان شهری بسیار ناخوشایند است، اما ظاهرا در شرایط کنونی گریزی از آن نیست…
بنی جان در متن قدیمی دقیقا به معنای خراب به کار رفته تا نشون دهنده خراب شدن سنگفرش به دلیل عمر زیاد اون باشه!
منم دقیقا منظورم همین بود که استفاده از واژه “قدیمی” به معنی “خراب” صحیح نیست!